Nie obchodzi mnie religia, obchodzi mnie Chrystus

 

Dziś święto nawrócenia Św. Pawła Apostoła. Wspomnienie tego wydarzenia wiąże się z wagą jaką Kościół przypisuje osobie św. Pawła Apostoła, ale ma też wartość dydaktyczną, bo zdaniem ks. Wojciecha Turka z Towarzystwa św. Pawła w historii nawrócenia Apostoła można znaleźć wszystkie istotne elementy związane z przyjęciem Boga przez człowieka.

 

„Gorliwie służyłem Bogu …

Prześladowałem…

głosując (…) za karą śmierci,

wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety,

co może poświadczyć zarówno arcykapłan, jak cała starszyzna. Od nich otrzymałem też listy do braci i udałem się do Damaszku z zamiarem uwięzienia tych, którzy tam byli, i przyprowadzenia do Jerozolimy dla wymierzenia kary.”

Religijność bez miłości

Pinterest

Dzisiejsza Ewangelia jest o tym jak religijni faryzeusze śledzą Jezusa, o świętowaniu szabatu o i tym, że religijność pozbawiona życia i miłości może chcieć pozbyć się  Jezusa.

Faryzeusze –  bractwo religijne, uczeni w Piśmie śledzą Jezusa, chodzą za Nim z zamiarem złapania Go na niepoprawności. Widzą uzdrowienia, słuchają Go, dziwią się Jego nauczaniu, mądrości i mocy, a jednak nie przyjmuja tego. Szukają w tym podstępu. Jezus nie mieści się w ich wyobrażeniu i w ramach ich religii. Znają Pismo i literę Prawa, ale nie widzą, że stało się ono żywe, uzdrawiające i zbawcze.

Jezus stawia przed nimi człowieka z uschłą ręką.

„Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?”

Oni milczą.

Miłość, obietnice i szabat

Bóg dotrzymuje swoich obietnic.

Nawet tych po ludzku niemożliwych do spełnienia (Abraham), nawet jeśli one złamią przepisy prawa szabatu – dnia świątecznego.

Naga świętość

Zawsze myślałam, że muszę „dopasować się” do Boga. Osiągnąć „coś”. Pasować do ubrania, które Bóg dla mnie „skroił i uszył”, a które zawsze wydawało mi się na mnie za duże. Ciągła troska i starania, by dorosnąć do Bożego ubrania była nieustannie frustrująca. A to rękawy za długie, a to nogawki nie pozwalają chodzić. A to reszata za obszerna i za ciężka. Ciągle wydawało mi się, że w tej świętości jestem śmieszna, karykaturalna i nieatrakcyjna.

Dziś siedząc w ciepłej bibliotece u stóp zaśnieżonych gór otaczających Sils Maria śmieje się z tego ubrania. Przecież rodzice nie dają swojemu dziecku ubrań na przyszłość tylko jest ono na TERAZ. Mój najlepszy Tata patrzy na mnie teraz, uśmiecha się i mówi:

– „Córeczko przecież ta sukienka jest już dla Ciebie za mała”

– ” Dlaczego ubrałaś się w płaszcz, buty swojego brata! Przecież zaraz się przewrócisz!”